Onze ‘Eigen’ Terroriste

Sinds 1964 voeren de Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia – Ejército del Pueblo (FARC-EP) hun gewapende strijd in naam van de onderdrukten in Colombia, Zuid-Amerika. De FARC is een marxistisch-leninistische guerrillabeweging, opgericht als militaire tak van de communistische partij in Colombia, de Partido Comunista Colombia­no (PCC) en oorspronkelijk vooral bemenst door arme boeren die genoeg hadden van hun uitbuiting en voortdurende landroof door zich nog altijd als feodalisten gedragende herenboeren/grootgrondbezitters. In de loop van de jaren is echter een steeds groter deel van de guerrillero’s gaan bestaan uit onder dreiging, dwang en afpersing geronselde manschappen. In totaal zou het ‘boerenleger’ nu na bijna een halve eeuw strijd zo’n 18.000 man/vrouw omvatten, al houden onafhankelijke bronnen het eerder op maximaal 10.000.

Farc

Volgens Human Right Watch zou 20 tot 30 procent van de ‘aanhang’ uit gedwongen ingelijfde minderjarigen bestaan. De FARC zou maar liefst 30 tot 35 procent van het totale Colombiaanse grondgebied in hun greep hebben, voornamelijk in de zuidoostelijke regio’s van Colombia, een gebied dat niettemin zo’n 500.000 vierkante kilometer beslaat, overwegend jungle en ruig begroeide vlakten aan de voet van het Andesgebergte. Het politieke programma van de beweging gaat behalve over uitbuiting en oneerlijke verdeling van de grond in Colombia over banden van het establishment met de VS, de monopolisering van de natuurlijke hulpbronnen en grondstoffenexploitatie (onder andere goud) door de staat en het daarmee gepaard gaande onderdrukkingsgeweld van niet alleen de staat maar ook van allerlei paramilitaire groeperingen in dienst van de bourgeoisie en de drugsbaronnen van het land. Allemaal heel plausibele aanleidingen voor verzet waar nobele doelstellingen aan ontleend kunnen worden.

Terreurbeweging

Echter. Van lieverlee is de FARC volgens de historische wetmatigheid van zichzelf overlevende op ml-leest geschoeide machtsbewegingen verworden tot een verzameling bedenkelijke avonturiers, waar de arme bevolking eerder van te vrezen dan van te profiteren heeft. Eerst was terreur een voor de FARC binnen zekere kaders gerechtvaardigd middel tegen de tirannieke staat, inmiddels is deze een gewoonte geworden tegen vrijwel alles en iedereen, als er maar aan verdiend kan worden of publiciteit mee gehaald. De bevolking van regio’s waar de FARC zich ophoudt wordt afgeperst, boeren worden gedwongen cocaïne te verbouwen en te leveren, anderen worden gedwongen het spul te verhandelen en zien zich tegen hun wil ingelijfd in de rangen van het guerrillaleger. Schijnbaar willekeurig worden door de FARC zinloze aanslagen gepleegd op bussen, markt­plaatsen, winkels en gebouwen waar zich mensen in bevinden; bij bankovervallen vallen door bruut geweld keer op keer slachtoffers; ontvoeringen voor losgeld zijn jaren achtereen vaste praktijk geweest, uitlopend op vaak zeer langdurige gijzelingen (sinds kort formeel afgezworen volgens een FARC-woordvoerder, hoewel sindsdien nog vele tientallen personen niet zijn vrijgelaten), kortom, het toegepaste geweld en de gehanteerde methoden lijken in veel gevallen onbeheerst, willekeurig en ongeproportioneerd. De FARC is helaas verworden tot een pure terreurbeweging en degenen die deze praktijken in woord of daad verheerlijken verdienen noch de kwalificatie revolutionair noch zijn zij links of ook maar progressief te noemen.

Tanja Nijmeijer

Zou je voor de grootschalige handel in drugs als bekostiging van de revolutionaire strijd nog enig begrip kunnen hebben (al is de morele rechtvaardiging van die business op ethisch-morele gronden uiteraard hoogst bedenkelijk en zouden anarchisten zich daar alleen daarom al nooit mee kunnen inlaten), het afpersen van de lokale bevolking in de vorm van ‘revolutiebelasting’ is volstrekt onacceptabel, zoals dat ook geldt voor het plegen van laffe aanslagen en ander ontaard geweld met de bedoeling om zoveel mogelijk slachtoffers te maken, een vorm van propaganda van de daad die het kenmerk is van fascistoïde methodes. Dat, Tanja Nijmeijer, FARC-strijder met een Nederlands paspoort, zouden we je willen voorhouden als je inderdaad vanuit Havanna, na afloop van de vredesonderhandelingen tussen de Colom­bi­aanse regering en de FARC (die hopelijk meer voorstellen dan de propagandakomedie die je beweging er tot nu toe van gemaakt heeft), naar je geboorteland zou overkomen voor een kortstondig bezoekje uit heimwee. Verstandiger lijkt het echter voor jou om je niet aan enig reisje richting Europa te wagen. De guerrillaromantici in deze contreien zijn namelijk nagenoeg uitgestorven en verwezen naar de afdeling sterke verhalen. Reken dus – afgezien van de bescherming die je hier als burger van een vrije rechtsstaat onverminderd kunt genieten – niet op al te veel mededogen.

Boudewijn Chorus

Advertentie