Over ‘Grote Werken’, Het Dominante Kwaad En Revolutionaire Maatregelen

De woede van het schuimgebak? Een nadere verklaring ervan is te vinden in het nieuwe nummer van Siné Mensuel (nummer 25, november 2013). Wel, eind 2011 werd er in het Zuidfranse Toulouse een grote tralala bijeenkomst gehouden ter viering van een HSL-spoorverbinding Frankrijk/Spanje, dwars door de Pyreneeën. Er viel wat te vieren, want de betonmaffia was het ook nu weer gelukt een ‘groot werk’ in de wacht te slepen.

Drie Baskische anti-HSL-activisten gooiden tijdens een toespraak van een Spaanse hotemetoot schuimgebak in haar gezicht (de befaamde meringues). Toen de ‘tartalaris’ (taartgooiers)  in Spanje terug waren, werden ze strafrechtelijke vervolgd. Ze kregen een veroordeling van vijf tot negen jaar onvoorwaardelijke vrijheidsstraf aan hun broek. De tijden van Franco zijn teruggekeerd in Spanje. Een hoger beroep dient 18 november aanstaande.

‘Haast u met het afbouwen van de constructie van mijn grote piramide…Ik ben maar voor vijf jaar verkozen!’

Grote werken

Het onderwerp is dus ‘grote werken’, werken die miljarden euro’s verslinden, maar veelal onnuttig zijn en het dubbele gaan kosten van wat ooit begroot is. Grote werken worden vaak opgezet voor een groot ego. Die kan dan later zeggen: ‘Dat heb ik gebouwd!’, terwijl dezelfde nog geen spijker van een hamer weet te onderscheiden. In het artikel hierover in Siné Mensuel komt men hetzelfde patroon tegen als bij de HSL-Pyreneeën: de gigantische budgettaire overschrijdingen, de vernietiging van natuur en cultuur, alleen om het gewin.

Het gaat op voor grote werken in de transportsector (volstrekt onnodige autoroutes bouwen en HSL-verbindingen van twijfelachtig allooi, zoals de verbinding Lyon-Turijn) en in de energiesector (met name de nucleaire opties). Maar er is ook de vakantiesector. Zo wil Center Parcs een vakantiedorp bouwen: 200 hectaren om er 1000 bungalows voor 5000 toeristen op te zetten, met alle bijbehorende voorzieningen…Puur Playmobil voor familievakanties. Daarvoor moet een groot bos worden vernietigd en vormen van unieke natuurlijke omgevingen. Het vertoont allemaal een megalomanie uit een recent verleden:

Vakanties maken vrij.

Het grote dominante kwaad: de rijken

Het maandelijkse interview wordt afgenomen met Monique Pinçon-Charlot en Michel Pinçon. Dit echtpaar sociologen heeft heel hun wetenschappelijke carrière doorgebracht in het Franse nationale wetenschappelijke onderzoekscentrum CNRS. Samen hebben ze 15 boeken over de rijken in 25 jaar gepubliceerd. Na met pensioen te zijn gegaan, hebben zij nog een salvo afgegeven onder de titel Het geweld van de rijken: Kroniek van een immense sociale schroothoop (La Découverte, Paris, 2013).

Op enig moment wordt tijdens het vraaggesprek tegen hen gezegd: ‘U bent echt woedend’. Antwoord: ‘Het is meer dan woede. Het is een vorm van ontgoocheling, wanneer men ziet in welke vaart de mensheid in de richting van de zelfdestructie gaat’.

Aan de orde is dan geweest dat zij in hun boeken het mechanisme van de overheersing door de rijke hebben geanalyseerd en aangetoond. Hoe alles is onderworpen aan de aandeelhoudersdictatuur en hoe de pers er mee is verstrengeld. Een groot deel van het journaille wordt dan ook als nieuwe waakhond gezien. Het merendeel van de journalisten zien zij als tussenpersoon om de hersens van de televisiekijkers beschikbaar te maken voor de belangen van de machtigen.

Allerlei oxymorons (nauwe verbindingen van twee tegengestelde termen) worden er in gepompt. ‘Flexibele zekerheid’ voor onzekerheid op het werk en ten aanzien van de baan die men heeft; ‘sociaal plan voor behoud van werk’ terwijl men het heeft over massaontslagen; ‘sociale partners’ waar het gaat om vakverenigingen. Het is gewoon taalkundige bedriegerij, merken zij op.

Het hele systeem dat door de rijken is opgebouwd, de sociale kaste die zij hebben gecreëerd, heeft sterke verbindingen met de politiek. Hoewel de meeste politici niet zelf rijk zijn, vormen ze wel netwerken met elkaar. Bij dit soort betogen moet ik altijd terug denken aan wat eind jaren 1960 de vakbondsman Jan Mertens lanceerde en wat vele jaren een gevleugeld gezegde bleef: De tweehonderd van Mertens.

Mertens had ermee voor aan te geven, dat de Nederlandse economie door een groep van 200 personen werd ‘geleid’ (uit bedrijfsleven, overheidsbestuur, universiteiten, die elkaar tegen kwamen in bijvoorbeeld de SER en andere van dat soort instituties). Waar het getal van ‘tweehonderd’ vandaan kwam, is mij nooit duidelijk geworden. Maar het is wel een magisch getal, want ik kom het af en toe ook in Franse teksten van nu tegen.

Onderwijl is wel duidelijk dat het echtpaar Pinçon eveneens spreekt over een ondoordringbare oligarchie (want er wordt druk ‘geballoteerd’). En daarbij maakt het voor de entree niet uit of de betreffende politici nu rechts of liberaal links zijn. Wat liberaal links aangaat, heeft François Hollande (ja, de huidige ‘socialistische’ Franse president) al in 1983 het voortouw genomen: toen al werd er intern getheoretiseerd over het… neoliberalisme.

Een en ander hebben Hollande en vier van zijn kompanen zelfs, onder het pseudoniem Jean François Trans, publiek gemaakt onder de titel La gauche bouge (Links beweegt; uitgegeven bij Lattes, Parijs, 1985). Daarin vindt men de uitlevering beschreven van de auteurs aan het neoliberalisme. François Hollande heeft deze tekst dan ook maar niet opgenomen in zijn biografie voor Who’sWho, vlamt het echtpaar Pinçon. Woede? Neen, ontgoocheling!

‘Dus, uiteindelijk…naast macht en geld, wat heeft u nog meer?’ ‘Alles’.

Revolutionaire maatregelen

Er zijn boeken waarvan de auteur vindt, dat u die maar niet moet kennen (zie François Hollande). Er zijn ook boeken die u beter niet kunt lezen, om te voorkomen dat u opstandig wordt. Volgens Noël Godin, die graag dit soort boeken in Siné Mensuel onder de aandacht brengt, is Premiers messures révolutionnaires zo’n boek (Eerste revolutionaire maatregelen; Parijs, 2013). Het is er op uit om ons zo ver te krijgen dat we massaal in opstand komen. Het is geschreven door Éric Hazan en Kamo en uitgegeven door ‘La Fabrique’. Dit is dezelfde uitgeverij waar ook indertijd de tekst verscheen, die uiteindelijk tot de affaire Tarnac heeft geleid. Pas dus op met de genoemde tekst:

Kan het erger?

De vampier; een film van Frank Powell.

Thom Holterman

SINÉ MENSUEL nummer 25, november 2013, 32 blz., prijs 5,50 euro, (voor meer informatie over dit maandblad, klik HIER)

[Beeldmateriaal uit het besproken nummer van Siné Mensuel.]

Aantekening

Over de affaire Tarnac, klik HIER.

Advertentie