Huidig Feminisme: Onze Buiken, Hun Oorlog

Het zal weinigen in Nederland zijn ontgaan dat de Franse oud-politica Simone Veil (1927-2017) onlangs overleden is. Haar politieke signatuur was rechts, wat haar niet belette in haar tijd een vooraanstaand feministe te zijn. Zij was joodse en werd als kind samen met haar moeder en zus in 1943 uit Frankrijk gedeporteerd naar een Duits vernietigingskamp. Haar moeder overleefde dit niet. Later, als minister van Volksgezondheid, zal zij in 1974 de verkoop van anticonceptiemiddelen vrijgeven en in 1975 haalt zij het anti-abortusartikel uit het Franse wetboek van strafrecht. Deze beide wetgevingsacties speelden in op feministische wensen van die tijd. Aan de andere kant laadde zij er veel haat mee op zich, van de zijde van de integristen in de Franse Rooms-katholieke Kerk en van het Vaticaan. Dat was toen.

Maar nu, met haar overlijden, breken de dijken van haat van de rooms-integristische wereld weer door, dit keer aangevuld met islamistische geluiden. Daarover laat ik de Franse columniste Caroline Fourest aan het woord in een vertaling van haar rubriek in het Franse weekblad Marianne van 7-13 juli 2017, die de titel draagt ‘Nos ventres, leur guerre’ (Onze buiken, hun oorlog). [ThH]

Simone Veil in het Franse parlement, 26 november 1974: ‘Overwinning? Ik zou zeggen vooruitgang’.

Haatgolf

Nadat Caroline Fourest een en ander over de positie van de vrouw in vervlogen tijden heeft gezegd, komt zij bij het startpunt van haar betoog, te weten de Wet Veil 1974 over de vrije verkoop van voorbehoedsmiddelen en de haatgolf.

Fourest: ‘Het is voldoende naar de haatreacties te kijken op het moment van stemming over de Wet Veil en nu, net na haar overlijden. Na te zijn ontkomen aan de dood in het Duits vernietigingskamp, moest zij er haar hele leven aan geloven de woede te ondergaan van hen die zij noemde de ‘SS op kleine voet’. Die vertegenwoordigt twee vormen van woede van de meest taaie soort: die tegen vrouwen en die tegen joden.

De specialiteit van anti-abortusgroepen is altijd geweest haar te vergelijken met een…nazi. Bij het bekend worden van haar overlijden [we spreken dus 2017!], ging de groep die zich noemt ‘Jeunesse de Dieu’ (Jongeren van God) over tot het heruitgeven van een oude tekening die haar hand in hand toont met Hitler, met als onderschrift: ‘De Wet Veil telt reeds 6 miljoen slachtoffers’.

De negationistische ‘kunst’ (negationisten, ontkenners van de Shoah) gaat soms zo ver dat ze, door Veil’s wetgeving veroorzaakt verondersteld te zijn, 40 miljoen abortussen telt. De lui die dit soort ‘propaganda’ verspreiden, blijken over geen enkele rem te beschikken waar zij elke geslachtsdaad die geen kind oplevert, beschouwen als een misdrijf tegen de menselijkheid. Zelfs de Taliban is meer geëvolueerd.

Rooms-katholieke integristen en islamisten

Beide stromingen hebben de rollen verdeeld; ieder tiranniseert een deel van het lichaam van de vrouw. De islamisten denken slechts aan het bedekken van haar haren, terwijl de christenen zich concentreren op haar buik. In 1994 wist het Vaticaan de moslimlanden te overtuigen van de strijd tegen wat het noemde ‘contraceptief imperialisme’. Dat leidde in Egypte tot een gezinsplanning die een vernielend succes had. De demografische explosie vertaalde zich in onderwijsachterstand, huisvestingstekort, geringere mogelijkheden om te trouwen en een stijging van seksuele misère. Het leverde een maatschappelijke frustratie op die doortrapt werd uitgebuit door de Moslim Broederschap, waarvan de erfgenamen nu samen met de rooms-katholieke integristen spugen op het lijk van de overleden Simone Veil. Niet in staat zich in te houden als het om vrouwen en joden gaat, levert Hani Ramadan [ja, de broer van Tariq; een tijd terug is hij Frankrijk uitgezet wegens haat zaaien] de volgende tweet af: ‘Eerbetoon zoals het hoort voor deze aan het nazisme ontsnapte. Maar hoeveel kinderen, die hadden kunnen leven, zijn niet geboren?’… Welkom in de wereld van hen die het verlies van hun macho privileges gek maakt en verenigt.

Men zou kunnen lachen over de pogingen van deze wanhopige fanatici om hun masculiene overheersing te redden. Jammer genoeg is het nog niet over. Op elk moment kan het weer de kop op steken, net zoals het aantal vijanden van het feminisme niet ophoudt te groeien, soms zelfs binnen de eigen kring, om het beter te kunnen kapotmaken. Dat zien we gebeuren waar groepen zich beroepen op ‘intersectioneel feminisme’, ‘Afro-feminisme’ of ‘moslim-feminisme. Dan worden feministen afwisselend beschuldigd van racisme, het opeisen van het recht op het dragen van een sluier of het recht zich te prostitueren, dit alles om hen op te dragen af te zien van universele bevrijding. Een echte slavenmentaliteit dus, die doelbewust bestreden moet worden door elke generatie. Op straffe van het eindigen als nieuw geketenden’.

Caroline Fourest   (uit Marianne van 7-13 juli 2017; vertaald en bewerkt Thom Holterman)

Advertentie