Strijd En Het Thema ‘Vrouw’

De ‘dag van de vrouw’ (8 maart) valt binnen het maartnummer van Le Monde libertaire (LMl; nr. 1815). Niet verwonderlijk dus dat het ‘dossier’ in dit nummer aan de vrouw is gewijd. Dat wordt niet op een gebruikelijke manier gedaan – zoals het presenteren van een rij historisch bekende libertaire vrouwen. Het wordt thematisch aangepakt: zoals vrouwen die nieuwe vormen van strijd bedenken – bijvoorbeeld de Chileense die met hun versierde bivakmutsen de anti-maskerwet belachelijk maken (verbod op gezichtsbedekking). Een ander thema is: vrouwen die strijden door de wapens op te nemen. Overigens gaat het ook om vrouwen die strijden als het om alledaagse dingen gaat, waarbij er verzet tegen het patriarchaat aan de orde is.

 

‘Goed huisvader’

Onderkend wordt dat het patriarchaat in een klein hoekje verscholen kan liggen, zoals in het gezegde: als een ‘goed huisvader’ zorg aan iets besteden. Doe je dat niet, dan ben je verantwoordelijk voor de schade. Dit laatste (de verantwoordelijkheid) is de kern van de zaak: het ‘goed huisvader’ zijn kan vervallen als een gezegde uit een lang vervlogen tijd. Wie het thema in LMl doorneemt, krijgt uiteraard veel meer geserveerd. Duidelijk is dat het hier vooral om strijd gaat en die komen we eveneens tegen in de rubriek ‘Strijdperken’.

Christianiseren

Ook al is het volgende artikel opgenomen in de rubriek ‘Geschiedenis’, de strijd ontbreekt niet. De titel maakt melding van: ‘De bloedige prijs van het christendom’. Die prijs wordt al direct betaald als het rooms-katholicisme zich ergens in een samenleving plant. Het is net een virus. Het leidt tot destructie (gelijk het kapitalisme) en denaturisatie. Wat een brok ongelukken is dit soort religieuzen toch – bereid tot heiligschennis.

Neem daarvoor als voorbeeld het hierboven afgedrukt hunebed (grafkamer) uit het stenentijdperk (4000-3000 voor onze jaartelling). In de middeleeuwen is het hunebed ‘ge-christianiseerd’ door er een granieten kruis aan vast te maken (in Carnac, Bretagne).

Tussen transactivisme en universeel feminisme

Als we het over religie hebben, dan zijn sekten nabij. Die associatie brengt mij terug bij het thema ‘Vrouwen’. Ik trof daarin een bijdrage aan van Hélène Hernandez getiteld ‘Tussen transactivisme en universeel feminisme’. Haar artikel maakte mij duidelijk wat ik alsmaar niet begreep. Hernandez schrijft over de strijd die de activistische feministe Marguerite Stern te voeren heeft. Zij verdedigt haar standpunt – wat ik mij goed kan voorstellen. Waar gaat het om?

Op Instagram komt Stern tegen dat de discussie over transactivisme de plaats binnen het feminisme meer en meer overneemt. Zij interpreteert dat, als een masculiene poging vrouwen te beletten zich te uiten. In de feministische debatten op Instagram gebruikt men niet meer de woorden ‘vrouwen’ en ‘mannen’. Men spreekt over een ‘personne à vulve’ (persoon met schaamspleet). Maar ik ben geen ‘persoon met schaamspleet’, zegt Stern, ik ben een vrouw.

Marguerite Stern vervolgt met: ‘Ik ben ervoor om gender stereotypen te deconstrueren, en ik merk op dat transactivisme juist die stereotypen versterkt. Mannen willen vrouwen zijn en dan gaan ze zich plots opmaken, jurken dragen, op hoge hakken lopen’. Dat er trans-personen bestaan zal me een zorg zijn. Dat zij het feminisme-debat komen koloniseren maakt me opstandig’.

Het kon niet uitblijven dat zij door de transgroep voor ‘transfobe’ werd uitgemaakt. Uit het artikel maak ik op dat er een bijzondere terminologie is gecreëerd vanuit het transactivisme. Zo is er sprake van ‘cis’, de kwalificatie van een persoon die zich vereenzelvigt met zijn of haar biologische sekse. Het is tot scheldwoord verheven door de transactivisten. Hetzelfde geldt voor de term ‘terf’ (afkorting van trans-exclusionary radical feminist). Zelfs ‘cisterfs’ wordt daar van gemaakt… Wat is dit voor een eng sekte-gedoe, vraag ik mij af. Sekte? Ja. Ze heeft zelfs tot moord opgeroepen. In de nacht van 24 op 25 januari 2020 werd door deze sekte op een muur in Parijs (rue de Tunis) gekalkt: ‘De terfs op de brandstapel’ (Les terfs au bûcher).

De brandstapel herkennen we als element uit integristische hoek, zoals de inquisitiepraktijken van de rooms-katholieke kerk van weleer. De transactivistische sekte uit zich in scheldkanonnades en bedreigingen. Ze tracht vrouwen het zwijgen op te leggen. ‘Neen’, zegt Stern: ‘vrouwen moeten niet stoppen te spreken met vrouwen over vrouwen, over alle thema’s. Anders lopen ze het risico dat zij en het feminisme onzichtbaar worden’. Daarom zusters niet ‘cisterfs’:

Dat dit in een anarchistisch maandblad gezegd moet worden, vind ik veel betekenend. Het feminisme, in haar strijd tegen het patriarchaat bijvoorbeeld, is als deel van het anarchisme te begrijpen. ‘De strijd voor vrouwenrechten is een universele en neemt verschillende vormen aan in relatie tot lokale omstandigheden: zij kan niet bestaan als zij sectoren van de strijd hiërarchiseert’, zo sluit Hélèle Hernandez haar artikel af.

Thom Holterman

Le Monde libertaire, nr. 1815, maart 2020, 56 blz., prijs 4 euro.

Advertentie