Activisme In Vele Soorten – Georges Abdallah Moet Vrij! – Sekse En Gender Kwesties

De redactie van Le Monde libertaire (LMl) stelde zich voor in het januarinummer een dossier ‘Activisme vandaag’ te maken. Ze heeft echter niet het waarom willen onderzoeken, maar veeleer het hoe? ‘Waarom voeren we actie?’. Het redactioneel dan: ‘De vraag is niet zonder belang, maar men vermoedt het antwoord. De wereld gaat niet goed, situaties verontrusten ons, schokken ons, verontwaardigen ons. Niets doen is ons erbij neerleggen. In het beste geval is het om onverschillig te zijn. Activisme of engagement is het tegenovergestelde.’

‘Het betekent dat je ervoor kiest te vechten, je te verzetten, je open te stellen en nieuwe wegen te verkennen om beter te leven, voor meer vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid. Sommige mensen vinden dit belachelijk, ouderwets, zielig. De vraag ‘Waarom?’ is op slinkse wijze vervangen door ‘Waarom moeite doen?’. ‘De pot van klei, de pot van ijzer. Het is zelden de pot van klei die wint. En activistische beeldspraak is misschien in sommige opzichten versteend’, aldus het redactioneel in LMl. [ThH]

 

Uiteindelijk is in deze januari-uitgave van LMl geen onderzoekdossier over ‘activisme’ opgenomen, maar nodigt het de lezer en lezeres uit kennis te maken met een hele reeks ervaringsverhalen, levensfragmenten, beschouwingen over hoe men activist wordt, hoe men activist blijft, of hoe men het etiket van activist weigert!… En dit maakt het mogelijk activisme op verschillende manieren te beschrijven, van krantenveilingen tot boerenstand, via demonstraties en naaiwerk. Het was verre de bedoeling om uitputtend te zijn! In feite zijn er vele gevallen van activisme die niet zijn opgenomen.

De redactie heeft willen ontdekken wat verschillende vormen van activisme en engagement kunnen zijn, door de ogen van degenen die het tot leven brengen: activisten van alle leeftijden, die blijven geloven dat wij met een beetje goede wil en idealen de wereld kunnen veranderen. Ook ik laat het hierbij op twee items na waarop ik met nadruk wil wijzen.

Georges Abdallah moet vrij!

De Libanees George Ibrahim Abdallah is ooit in Frankrijk veroordeeld wegens ‘medeplichtigheid aan moord’. Hiervoor heeft hij, vanaf 1984, een langdurige vrijheidsstraf ondergaan. In het kader van het Franse vrijlatingssysteem was hij vanaf 1999 in vrijheid te stellen. Daarvoor zijn legio keren verzoeken ingediend, die telkens zijn afgewezen. In 2012, bij het achtste verzoek om invrijheidstelling, werd dit door het ‘Tribunaal toepassing van anti-terroristische straffen’ geaccepteerd. Dat acceptatie-besluit ging vergezeld van een uitwijzingsbesluit uit Frankrijk. Voor Abdallah was het geen enkel punt om naar Libanon te worden uitgezet. Je zou dus zeggen: de zaak is geregeld.

Evenwel, om het uitzettingsbesluit te effectueren moeten de president van Frankrijk (Macron) en zijn minister van Binnenlandse zaken hun handtekeningen zetten. En dat doen zij niet omdat de Verenigde Staten en Israël daartoe politieke druk hebben uitgeoefend. De volgende waanzinnige overweging is nu bedacht, zo valt te lezen in LMl, die door budgettaire redenen is ingegeven: er is geen pen om de handtekening te zetten… Natuurlijk is het onmogelijk dit serieus te nemen. Want iemand die al in 2012 in vrijheid hoort te leven (als al niet in 1999), zit nog steeds achter de tralies omdat ‘machthebbers’ tegen hun eigen justitiële gerechtigheid in, die invrijheidstelling blokkeren.

Het is duidelijk dat hier een actiepunt gegeven is. Je hoeft het niet politiek met Abdallah eens te zijn; je hoeft niet zijn daden – waarvoor hij naar christelijke maatstaven geboet heeft – goed te keuren. Er moet gewoon geschieden wat geschreven recht en legale besluitvorming voorschrijft en voorhoudt. Als machthebbers dit buiten het recht om blokkeren, brengt dat schade toe aan de rechtstaat!

[Ik schreef al eens over de zaak Abdallah; zie: Online.]

De sekse en gender kwestie

Dat er allerhande logische onderscheiden bestaan zoals biologische sekse (man/vrouw) en sociaal-culturele gender (vrouwelijk/mannelijk) is bekend. Dat het door elkaar lopen van deze verschillende uitgangspunten van zien tot veel discussie leidt en heeft geleid is ook bekend. En dat sommigen proberen daar een zekere orde in te scheppen laat zich raden. Iemand die dat heeft gedaan met een tekst en een aanhoudende discussie daarover is de Amerikaanse Anne Fausto-Sterling, biologe en wetenschapshistorica, docente aan een Amerikaanse universiteit. Hélèle Hernandez bespreekt in LMl wat Fausto-Sterling in haar boek Les cinq sexes over die sekse/gender kwestie te zeggen heeft.

De concentratie ligt bij de kwestie of jonge kinderen al geacht mogen worden een medische ingreep te ondergaan tot verandering (‘transition’). Fausto-Sterling herinnert ons er aan, schrijft Hernandez, dat in de handen van artsen en psychologen, de fysieke integriteit van intersekse kinderen op het altaar van de genderidentiteit is geofferd. Dit ontkent niet dat een medische transitie voor bepaalde volwassenen bevrijdend kan wezen. Waar het om gaat is geduld te beoefenen als het jonge kinderen betreft. Hernandez verwijst mede daarvoor naar het collectief Ypomoni (dat zich bezighoudt met ethische genderkwesties): laat het kind zich ontwikkelen, spelen waarmee het wil spelen, kleden waarmee het wil. Laat het na de adolescentie, dus als volwassene, bezien wat het wil. Waar het op aankomt is kinderen respecteren in hun hoedanigheid: ouders, artsen, psychologen moeten niet aan de integriteit ervan tornen.

In dit nummer verder van alles wat men regelmatig in de afleveringen van LMl aantreft.

Thom Holterman

Le Monde libertaire, nr. 1835, januari 2022, 56 blz., prijs 4 euro.

Advertentie