Aanslag Op Charlie Hebdo

De moord op de cartoonisten van Charlie Hebdo is geen 11 september voor Frankrijk, zoals Le Monde suggeeert. De Franse staat, ook die, heeft namelijk ooit de vrijheid van meningsuiting aangevallen door de publicatie van Hari Kiri, de voorloper van Charlie Hebdo te verbieden. En ook valt op dat de moordenaars geen prestigieuze krant van het establishment hebben aangevallen, zoals Le Monde of Le Figaro, maar een klein brutaal, moedig en pover weekblad.

Hun daad is gericht geweest tegen de vrijheid van meningsuiting. En hoewel er misschien van manipulatie sprake kan zijn, de inspiratie is religieus: een fatwa is uitgesproken tegen atheïsten door individuen, die ervan overtuigd zijn een voortreffelijke religieuze daad te plegen met het verstikken van de vrijheid van het woord.

Heel veel anonieme personen hebben dit alles goed begrepen door zich spontaan te mobiliseren in een verrassend groot aantal landen. Hun eerbetoon richt zich op de partizanen zonder wapens uit het land van Voltaire, van de erfgenamen van de eeuw van de Verlichting, van de revolutionairen die hebben gevochten voor een libertaire republiek, van de kinderen van Mei 68. Al die anonieme personen riepen niet de leus ‘Ik ben Frankrijk’, maar ‘Ik ben Charlie’.

De aanvallers hebben zich de rechten van de staat toeëigend: die van het hebben van het monopolie van geweld. Ze hebben nagebootst wat er in een wereld gebeurt waar de dominante staten het recht toeëigenen om zwakkere landen. die hun bevelen niet gehoorzamen, in naam van de gerechtigheid te straffen. De schutters hebben atheïsten vermoord, maar ongetwijfeld ook gelovigen. Zij hebben ook de families geraakt van Charb, Cabu, Wolinski, Tignous, Honoré, cartoonisten, Bernard Maris, econoom en columnist, Mustapha Ourrad, corrector, Elsa Cayat, psychoanalytica en columniste, Michel Renaud, oud-directeur van het kabinet van de burgemeester van Clermont, Frédéric Boisseau, onderhoudsmonteur, Franck Brinsolaro, veiligheidsbrigadier, Ahmed Merabet, agent van politie, zij allen hebben recht op onze steun. Maar men moet tegelijk beseffen dat de militieleden, op zoek naar nieuwe soevereine eenheden, zich vermenigvuldigen in onze tijd: fatalistische ezels of schrokkerige domkoppen, het zijn de oude huurlingen die voorheen werden getraind en betaald door vreemde naties en kapitalistische consortia.

De politieke klasse zal zich uitsloven om de zaak te presenteren als een oorlog tegen Frankrijk. Deze uitleg is bedoeld om kiezers naar zich toe te halen, maar ze gaat niet op: de belangrijkste islamitische groeperingen hebben deze aanslag niet opgeëist. Er wordt gebruik gemaakt van een tweesnijdend zwaard: door de discussie op nationaal vlak te trekken, sluit ze die discussie op in de valstrik van de xenofobie. Dat is afleiden van het echte probleem, dat veel groter is dan de nationale kwestie: het gaat om de vrijheid van meningsuiting van de uitgebuite klasse, vooral die wordt bedreigd.

We moeten dan ook met onmiddellijke ingang hen die ons willen besturen het recht op geheimhouding en het staatsgeheim ontzeggen. Het is zeker makkelijker om met veel machtsvertoon Roma-kampen binnen te vallen of met groot materieel in openbare plaatsen zichtbaar te zijn, dan de eeuwige wetteloze gebieden te controleren: de clubs van wapenhandelaren, de internationale maffia’s, en niet te vergeten, de mensen die politieke immuniteit genieten, namelijk de hoogste regionen van de staat. En kan men een instituut aanvaarden dat gisteren de Syrische jhihadisten hielp om vandaag de nationale rouw af te kondigen?

In het verlengde van dit al zal ook Brussel om uitleg gevraagd moeten worden: het gaat daarbij om de lopende onderhandelingen van de EU met de Verenigde Staten, waarbij het risico wordt aanvaard dat de deur voor een totale vrijheid van de grote bedrijven wijd open gaat. De akkoorden waarover nu wordt gesproken staan zelfs toe dat een bedrijf een land justitieel kan aanklagen als dat de vrije verkoop van wapens zou verbieden. Als je je al kan oefenen in Frankrijk met kalasjnikovs, onder ogen van de politie, en indien men de gevoelens van de bevolking weet te manipuleren ten behoeve van politieke doeleinden, gaat het dan om eerbetoon aan de ondeugd of de deugd?

Ronald Creagh

(Redacteur van RA.forum; vertaald uit het Frans door thh.)

[Beeldmateriaal ontleend aan Je Suis Charlie Hebdo.]

Aantekening

De Franse tekst is integraal te vinden op Recherches sur l’anarchisme.